In memoriam: Bunny Wailer

Afgelopen dinsdag overleed in Kingston, Jamaica reggae-icoon Neville Livingstone, beter bekend als Bunny Wailer. Hij was een van de drie originele Wailers. Bob Marley en Peter Tosh waren ons al eerder ontvallen, in respectievelijk 1981 en 1987. Wailers doodsoorzaak is nog onbekend, maar hij was in het ziekenhuis opgenomen na meerdere beroertes.

Mezelf een reggaekenner noemen zou wat te ver voeren, maar in The Wailers heb ik altijd interesse gehad. Al moet ik bekennen dat ik – net als vele anderen in Europa – de groep pas leerde kennen met het album Catch A Fire, en toen werden ze gepresenteerd als Bob Marley and The Wailers. De groep was door Engelsman Chris Blackwell van Island Records ‘ontdekt’ en hun sound was enigszins aangepast aan onze westerse oren, onder andere door de inzet van sessiegitarist Wayne Perkins. Doet niets af aan de kwaliteit van die reggaeklassieker uit 1973.
 
Maar Peter Mackintosh en Bunny Livingstone – zo staan ze vermeld op de hoes van Catch A Fire – zagen met lede ogen aan dat hun maatje, en in het geval van Livingstone ook jeugdvriend, Bob Marley door platenbaas Blackwell op het eerste plan werd gezet. Het verkocht kennelijk beter als er één gezicht leidend was – The Supremes werden ook Diana Ross & The Supremes. Marley was ambitieuzer dan de andere twee en de belangrijkste schrijver.
 
Na opvolger Burnin’, dat door het enorme succes van Catch A Fire, snel volgde, stapten Tosh en Wailer uit Bob Marley & The Wailers. Tosh leek me een trotse rebelse man, die zich nooit zou kunnen verenigen met een rol op het tweede plan. Bij Bunny Wailer stelde ik me een zachte introverte man voor, die geen zin had in een internationale muziekcarrière. Hij maakte soloalbums die niet zo eenvoudig te verkrijgen waren. Je moest er bijvoorbeeld voor naar Boudisque in Amsterdam en dan maar hopen dat er nog een paar in de bak zouden staan.
 
Zo scoorde ik begin jaren tachtig wel zijn album Rock ’n’ Groove, en dat is by far mijn favoriete reggae-album gebleven. Alles klopt er namelijk aan. De amateuristische vormgeving – knip- en plakwerk –, de luie groove door de illustere ritmetandem Sly & Robbie, een uiterst relaxt zingende Bunny Wailer en heerlijke stukjes dub – die op een later uitgebrachte cd-versie van het album grotendeels ontbreken, dus zoek het vinyl.
 
Bunny Wailer ontving in de jaren negentig nog drie Grammy Awards voor tribute-albums aan Bob Marley. (In een stukje over een dode muzikant altijd iets over Grammy’s vermelden!) Hij mocht natuurlijk best een graantje meepikken van de populariteit van zijn vroeg gestorven maatje. Ze zijn ook na de breuk in 1973 vrienden gebleven. Wat mij betreft is het album Bunny Wailer Sings The Wailers uit 1980 trouwens ook een aanrader. Maar daarvoor kreeg hij dan weer geen Grammy.

Bunny Wailer: 10 april 1947 - 2 maart 2021