I.M. Scotty Moore, de gitarist van Elvis Presley

Het gevang, sanatorium of leger vormt vaak het saaie voorportaal voor een artistieke carrière. Ledigheid heeft veel gedaan voor de geschiedenis van de kunst. Ook de eergisteren op 84-jarige leeftijd in zijn woonplaats Nashville, Tennessee overleden gitarist Scotty Moore, heeft aan zijn stierlijke verveling bij de marine een glansrijke loopbaan te danken. Zijn naam zal voor eeuwig verbonden blijven met de oerknal van de rock ’n’ roll: Elvis Presley. Zelf zou hij diens opkomst typeren als een ongeluk. Een schitterend ongeluk, want een toevallige gebeurtenis met een gigantische nasleep. Met mythevorming kon Moore ogenschijnlijk weinig aanvangen. Met zijn onafscheidelijke Gibson ES 295 was hij enkel dienstbaar aan de muziek.

Hij leek een saaie muzikant, met zijn introverte performance en nondescript uiterlijk. Altijd op de achtergrond, nooit overdreven uitgelaten, maar steeds on the spot. Het was de sound van zijn gitaarspel die de muzikale Sturm und Drang van Elvis Presley vanaf het prille begin in juli 1954 vleugels gaf. The Sun Collection met nummers als That’s All Right Mama, Mystery Train en Good Rockin’ Tonight zou je de geboortestonde van de rock ’n’ roll mogen noemen. Scotty Moore staat op de 29ste plek op de lijst van ’s werelds beste gitaristen van het gezaghebbende Amerikaanse blad Rolling Stone. Hij was een voorbeeld voor Keith Richards, die ooit stelde dat iedereen Elvis wilde zijn, maar dat hij als Scotty wilde worden. Maar ook op Bruce Springsteen, Jeff Beck en Jimmy Page bleek hij van onschatbare invloed.

Na de onvergetelijke rockin’ years van Elvis Presley in de bliksemperiode 1956-1958, met klassiekers als Heartbreak Hotel, Hound Dog, Jailhouse Rock, Hard Headed Woman en King Creole, zou hij nog tot 1964 diens vaste gitarist blijven. Toen bleek dat Scotty Moore een solocarrière nastreefde, werd hij door de platenmaatschappij ontslagen. In 1968 zou Elvis zijn oude muzikale bloedbroeder weer voor het voetlicht halen in de legendarische CBS Comeback Special. Die samenwerking was tevens de laatste keer dat ze elkaar zagen. Een beter moment om hun succesvolle samenwerking te beëindigen is, met de kennis van vandaag, ondenkbaar. Elvis klonk daarna nooit meer zo rauw, puur en krachtig.

Winfield Scott Moore III werd geboren en getogen Gadsden, Tennessee. Omdat zijn drie oudere broers al vroeg het huis uit gingen en zijn vader naar eigen zeggen te oud was om iets met hem te ondernemen, zocht hij zijn heil bij de gitaar. Maar pas bij de marine, eind jaren veertig, begonnen zijn muzikale aspiraties uit verveling een ware vlucht te nemen. Hij speelde in diverse gelegenheidsgroepen en werd na zijn diensttijd sessiemuzikant in Memphis. Het was Sam Phillips, de eigenaar van de plaatselijke Sun Studio, die hem en zijn maat, bassist Bill Black, koppelde aan Elvis Presley. De rest is geschiedenis. In zijn typische rockabilly aandoende klankkleur zijn tonen van de op jazz en blues gedreven Les Paul even hoorbaar als het finger pickin’ van country cat Chet Atkins. Scotty Moore werd een legende, tegen wil en dank. Of voor de gelovigen: een kerkvader van de rock ’n’ roll, die medeverantwoordelijk was voor een legendarisch ongeluk van kosmische grootte.

Scotty Moore: 27 december 1931 – 28 juni 2016