Recensie
George Harrison - Living In The Material World (50th Anniversary Issue)
Dark Horse/Universal
Vier jaar na het driedubbel album All Things Must Pass en drie jaar na de door George Harrison geïnstigeerde eerste wereldwijde popmuzikanten-hulpactie The Concert For Bangladesh, bracht hij in 1974 zijn tweede post-Beatles soloalbum uit: Living In The Material World. Eigenlijk onvermijdelijk na de tsunami van opgekropte artistieke frustratie die All Things Must Pass feitelijk was, viel Living In The Material World wat tegen. Voeg daarbij dat het album destijds werd gehandicapt door een zompig klinkende productie en het is verklaarbaar dat LITMW een beetje het ondergeschoven kindje van Harrisons post-Beatles oeuvre werd. Maar gelukkig is er nu een opgepoetste editie ter gelegenheid van 50-jarig bestaan van dit album, tot stand gekomen onder productionele leiding van George’s zoon Dhani. Het is niet zo dat we nu ineens luisteren naar een onontdekt artistiek meesterwerkje; LITMW blijft een album met slechts een handvol meer dan gemiddeld goede nummers, waaronder de titelsong, Give Me Love (Give Me Peace On Earth) en Sue Me, Sue You Blues, een wrange klacht over de juridische modderpoel waarin de vier ex-Beatles destijds terechtgekomen waren. Maar bijvoorbeeld de kracht van voortreffelijke, melancholieke en bedrieglijk simpele liedjes als Try Some Buy Some en (vooral) Be Here Now komt nu voor het eerst goed tot z’n recht. Alleen die nummers al maken de re-issue van Living In The Material World méér dan de moeite waard. Niet Harrisons beste album, maar aanzienlijk beter dan hoe er toentertijd over werd geoordeeld.
Roeland Smits