Uw ervaring op deze site wordt verbeterd door het gebruik van cookies.
× Sta cookies toe Meer informatie

Recensie

Tekst: Michael Struis
ma 24 februari 2025

Garrett Owen - Memoriam

Recensie

Eigen beheer

Een enkele keer word ik aangenaam verrast door een stem. Een stem die dwingt om verder te luisteren. Keer op keer. Zo´n stem heeft Garrett Owen. Op zijn derde album Memoriam eert hij zijn overleden grootmoeder. Hij zingt over haar leven, over de breekbare relaties en over haar ziekte, Alzheimer. Owen heeft vijf jaar gedaan over het schrijven van dit album. De zang en de sfeer van het album herinnert aan de jonge Ryan Adams ten tijde van Whiskeytown. Garrett Owen is de zoon van twee missionarissen en bracht zijn jeugd door in Tanzania en Kenia. Op latere leeftijd woonde hij in Ecuador. Al met al is Owen geen doorsnee Amerikaanse folkie. Op Memoriam staan een paar prachtige songs gedragen door piano, zoals Punchline of gitaar op Pony Express. Toch is het vooral de serene, bijna ontspannen manier van zingen die indruk maakt. Zuiver en prachtig opgenomen.

Michael Struis