Frazey Ford: ‘Totaal andere songstructuren’

Ze maakte deel uit van het onvolprezen trio The Be Good Tanyas (uit Vancouver), maar staat al geruime tijd op eigen benen. Frazey Ford wordt meestal ingedeeld bij de americana, maar heeft een veel bredere horizon.

Door Kees van Wee

Sommige albums vallen tussen de wal en het schip. Neem Indian Ocean, het tweede album van Frazey Ford. Vrijwel iedereen was er laaiend enthousiast over. Maar slechts weinigen waren er vroeg genoeg bij om dit bescheiden meesterwerkje in hun favorietenlijstje van 2014 op te kunnen nemen.
Indian Ocean zette Ford, die is gezegend met een bijzondere zangstem met opmerkelijk vibrato, definitief op de kaart bij de liefhebbers van rootsmuziek. Wat het album vooral bijzonder maakte was het heerlijke Memphis soulsausje waarmee ze haar countryfolk overgoot. 
 
Op deze site was eerder te lezen: ‘Frazey Ford toog naar de Royal Studios van het net zo fameuze Hi-label, ‘thuis’ van onder anderen Al Green, Syl Johnson, Ann Peebles en O.V. Wright, soulzangers van de buitencategorie. Maar een groot deel van het succes van Hi in de jaren zeventig was te danken aan de kenmerkende, gedistingeerde Hi-sound, met de ingehouden swing van het orgel van Charles Hodges. Zijn broers Leroy Hodges op bas en Mabon ‘Teenie’ Hodges op gitaar maakten eveneens deel uit van de Hi-huisband. De roemruchte broers zijn alle drie te horen op Indian Ocean, en leggen een prachtig vintage klanktapijt neer waarop Ford met haar zang uitstekend blijkt te passen.’ 

Be Good Tanyas
Voorganger Obadiah was wat minder bijzonder. Maar sterk was dat debuut wel, het toonde onmiddellijk aan dat Frazey Ford ook zonder Trish Klein en Samantha Parton – met wie ze in 1999 het onvolprezen trio The Be Good Tanyas had opgericht – recht van spreken, eh, zingen had. Drie uitstekende platen maakte het trio trouwens: Blue Horse (2001), Chinatown (2003) en Hello Love (2006). Toen viel het doek.
 
Haar liefde voor Memphis soul was overigens al heel lang aanwezig. Als twintiger maakte Ford deel uit van een Al Green-coverband. Dat ze als songschrijver vooral rootsgeörienteerd is, heeft vooral met haar jeugd te maken. ‘Toen ik begon met het schrijven van songs, klonken die vooral als country, want daar ben ik mee opgegroeid. Mijn moeder heeft een Ierse/Cajun/Acadian achtergrond en ik zong al sinds ik klein was met haar mee. Maar ik was eigenlijk veel meer in soul en funk geïnteresseerd.’

Rootspop
Met haar jongste album U Kin B the Sun, uit 2020, neemt Ford nog wat meer afstand van country. Rootspop, die term dekt de lading nog het best. Het album is volgens haar niet op de gebruikelijke manier ontstaan (vanuit haarzelf en haar gitaar), maar is ontsproten uit jamsessies met haar ritmesectie: bassist Darren Parris, met wie ze al heel lang samenwerkt, en drummer Leon Power.
 
Die andere benadering leidde tot nieuwe dingen. ‘Erg groovy, met totaal andere songstructuren dan ik ooit eerder heb gebruikt. Ik schreef samen met de jongens van mijn band. Ik heb mijn bassist en drummer gevraagd met ideeën te komen. Het duurde even om uit te zoeken hoe ik op die manier met schrijven moest omgaan, en de jongens hadden dat nooit eerder met me gedaan. Dus het was een nieuwe ervaring voor ons allemaal. Het was heel opwindend om de controle los te laten en te zien waar de baslijnen van Darren de melodie naartoe zouden voeren. Er is nu echte intimiteit in de band, en ik wilde uitzoeken hoe dat zou voelen in het schrijfproces.’

Ruwer en directer
Ook in haar teksten bewandelde ze andere paden. ‘Vroeger sprak ik vooral in metaforen. Maar dit album kwam eruit in een veel ruwere, directere manier. Ik heb mezelf bevrijd van het schrijven volgens het folk-format.’

Ruwer en directer, dat klopt inderdaad. Kijk alleen maar naar het nummer Motherfucker, waarvan de eerste regels als volgt luiden:

I can't not love, motherfucker, motherfucker
No I can't not love, motherfucker, motherfucker
Lord knows I tried, motherfucker
Lord knows I tried
But the shadow moved apart
From the darkness in my heart
Past the reasons, past the years
I can't hold back what is here
And I'm on this plane

Woorden zoals we die van haar nog niet eerder hadden gehoord. ‘We hebben de plaat weleens gekscherend ‘heidense disco’ genoemd, liet ze zelfs weten in een gesprek met het Engelse tijdschrift Uncut. Nou, zo heftig is de koerswijziging gelukkig niet, en wie haar eerdere werk wist te waarderen zal ook Frazey’s jongste werkstuk omarmen.

Frazey Ford live: 13 juni in TivoliVredenburg, Utrecht; 14 juni in Spot, Groningen; 15 juni in LuxorLive, Arnhem; 19 juni in Patronaat, Haarlem; 24 juni in Parkstad Theater, Heerlen.