Frank Boeijen: Als Geen Ander

Op Valentijnsdag opende Frank Boeijen zijn nieuwe theatertour in Cuijk – een symbolische aftrap voor een reis door Nederland en België. De avond was een ode aan een kracht die zeldzaam lijkt geworden: medemenselijkheid.

Tekst Ludo Diels Foto Han Ernest

Het theater voelt als een intieme familiebijeenkomst. Bekende liedjes krijgen een nieuw jasje, terwijl nieuwe nummers klinken als oude bekenden. Geen nostalgische routine, maar een levendige dialoog met de tijd. Soms zet Boeijen het publiek op scherp door jaartallen te noemen waarin nummers verschenen, maar zijn liedjes hebben geen datering nodig. Ze blijven spreken, hier en nu. Het theater biedt de ideale ruimte om zijn muziek te laten indalen en de verbeelding op pad te sturen – anders dan in popzalen, waar het tempo hoger ligt en de voeten van de grond komen.
 
In Cuijk klonk de rusteloze ziel van een dichter. Boeijen zoekt geen antwoorden, maar de juiste vragen. Zijn nummers, gedragen door de feilloze begeleiding van Ton Snijders (toetsen), Charles Nachtzaam (bas), Peter van Benthem (gitaar, mandoline) en Mark Stoop (drums), balanceren tussen troost en verlangen. Mooi is dat de band de ruimte krijgt om soms buiten de oevers van een liedje te treden, waardoor extra dynamiek aan de set wordt toegevoegd.
 
De pauze kan in een theater een spelbreker zijn, maar hier voelde ze als een noodzakelijke adempauze – een moment om weer te aarden. De eerste set was groots en overweldigend, met opgeroepen bergen, zeeën en zelfs een gecreëerde hemel. Maar te midden van die metaforische onherbergzaamheid, tussen de hoge pieken en diepe dalen, sluimert telkens weer het licht van de liefde. Na zo’n emotionele reis is een kwartiertje onderbreking welkom en wekt nieuwsgierigheid naar wat volgt.
 
In de tweede set lijkt Boeijen zich te verzoenen met het lot. Verboden Dichters roept de inspiratiebronnen op die hem drijven. Hij zoekt naar verloren tijd, met woorden die altijd tekortschieten – want hoe zeg je het onzegbare? Hoe verzoent een mens zich met het lot? Boeijen doet denken aan de Kleine Prins van Saint-Exupéry, die stelt dat het wezenlijke voor de ogen onzichtbaar is en alleen met het hart kan worden gezien. En dat hart sprak in Cuijk het luidst. Zijn muziek ademde, zoals de Duitsers dat zo treffend zeggen, Herzblut – hartenbloed.
 
Zijn nieuwe show verrast, met nummers die inslaan als een bliksemschicht. Diehardfans herkennen de parels uit zijn oeuvre, maar ook nieuwe luisteraars ontdekken de kracht van deze muziek. Boeijens werk is niets voor wie bang is voor diepte. Zijn liedjes vertellen over de zoektocht naar liefde en geluk, maar ook over de onvermijdelijke confrontatie met pijn en loutering. Zijn repertoire is een odyssee van het menselijke tekort en de troost die schuilt in liefde en kunst: muziek voor wie de afgrond niet schuwt, maar er iets wil halen.

In een tijd waarin polarisatie de toon zet, waarin vijanden worden gezocht om eenheid te bewaren, blijft zijn muziek een baken van verbinding, schoonheid en solidariteit. In Cuijk ging het over wat ons bindt. Een groot concert verandert je. Boeijen gaf Cuijk zo’n avond. Met nummers van zijn jongste album Subliem Gebaar, met onverwachte parels en tijdloze klassiekers, liet hij het publiek gelouterd achter.
Moedig voorwaarts.