Frédérique Spigt: Americana uit Rotterdam

Wat stoer toch van Frédérique Spigt om na een kleine vijftien jaar weer in het Engels te gaan zingen. Nog stoerder is het om daarbij te kiezen voor het americana-genre. En al helemaal stoer is het om ronduit te spreken van countrymuziek. Om maar te zwijgen van de teksten over vrijbuiters en verliezers, die rechtstreeks uit een wildwestfilm of een roadmovie lijken te zijn gestapt. Geen droog brood mee te verdienen in Nederland, zou je denken, maar mooi dat Land maandenlang in de albumlijst stond, terwijl de gelijknamige theatertour begin dit jaar al vanaf oktober reprise beleeft.

Op het podium laat de Rotterdamse zangeres, die tot vervelens toe is vergeleken met Melissa Etheridge, zich begeleiden door haar eigen 3JS: Janos Koolen op gitaar, banjo en mandoline, Joost van Es op viool en contrabas en, last but not least, haar ‘muzikale steun en toeverlaat door het leven heen’, Jan van der Meij op gitaar en dobro. Glasdia’s van westerntekeningen, het naaikistje van haar moeder met daarin een mondharmonica en twee lepels, een grote karaf water die ze als een bouwvakker aan haar mond zet.

De grootste prestatie is misschien nog wel hoe ze met z’n vieren nieuw leven weten te blazen in het morsdood gespeelde Ring Of Fire van Johnny Cash. “Clichés zijn er niet voor niets”, stelde stadgenoot Jules Deelder ooit, dus waarom ze dan niet gebruikt? En zo ging Frédérique Spigt met het hele arsenaal aan stijlfiguren uit de country en bluegrass aan de slag. Het eindresultaat klinkt frappant genoeg geen moment als een pastiche, laat staan als een persiflage. Land is haar bloedeigen versie van americana. Of om met haarzelf te spreken: “Ik ben een uitvinder van iets wat er al is.”

Frédérique Spigt live: 7 december in Schouwburg De Lawei, Drachten; 8 december in Theater De Vest, Alkmaar; 14 december in Schouwburg Agnietenhof, Tiel; 15 december in Bres Theater, Brielle; 18 december in Oude Luxor Theater, Rotterdam.