Emma Swift covert Bob Dylan

Tot Emma Swifts eigen verrassing oogstte haar album met Dylan-covers, Blonde On The Tracks, wereldwijd veel bijval. Het was ook nog eens het albumdebuut van de Australische, die sinds een paar jaar in Nashville woont. Een zes jaar eerder uitgebrachte ep met eigen werk viel nauwelijks op.

Tekst Louis Nouws Foto Danielle Holbert
 
“Je kunt me omschrijven als een laatbloeier”, zegt Emma Swift (38) via Skype vanuit Nashville. Het is nog vroeg voor haar. We hadden rekening gehouden met zes uur tijdsverschil, maar hadden geen rekening gehouden met de zomertijd. Het blijken zeven uur verschil te zijn. Desalniettemin is ze een al vriendelijkheid. “Het grootste deel van mijn leven als twintiger was ik nieuwsjournalist voor de radio in Australia. Ik hield van muziek, bij een lokaal radiostation had ik een eigen programma In the pines, waar ik muziek draaide van Bob Dylan, Neil Young, Cat Power, Gillian Welch, Bill Callahan, Wilco. Zeg maar indiefolk en rock met rootsinvloeden. Ik heb ook altijd gezongen, maar nooit durven dromen dat ik van muziek mijn professie zou maken.”        
 
Langzamerhand vormde zich toch het idee dat ze er iets meer mee zou moeten doen. “Ik ben naar Nashville verhuisd, gewoon om het een kans te geven. Ik was daar voor het eerst in 2011 en in 2013 heb ik me er definitief gevestigd. De eerste tijd heb ik veel tweede stem gezongen voor anderen bij optredens en bij opnames als sessiemuzikant. Ik heb ook veel in mijn eentje getoerd, veel huiskamerconcerten gedaan. Dit jaar kon ik door corona niet optreden en toen dacht ik, laat ik dit album dan maar uitbrengen. (Lach) En het was verbazingwekkend, voor mij althans, hoe positief het is ontvangen.”
 
Even terug naar je verhuizing. Dat moet een grote stap zijn geweest van Australië naar Amerika.
“Zeker. De cultuurverschillen tussen Sydney en Nashville zijn best groot. Maar dat is juist iets wat me aanspreekt. Ik hou van zulke uitdagingen. Aanvankelijk was het een groot avontuur. Ik had absoluut romantische gedachten bij het idee om in Nashville te wonen, waar zo veel prachtige muziek vandaan is gekomen en nog steeds komt. Dylan nam er Blonde On Blonde op en Nashville Skyline, Leonard Cohen Songs Of Love And Hate. En ik hou zielsveel van de muziek van Emmylou Harris en Gillian Welch. Er huizen daar nog altijd zo veel getalenteerde musici. I guess I wanted to go where that action was happening.”
 
Nashville trekt velen aan, maar niet iedereen kan er zijn of haar dromen waarmaken.
“Nashville is een grote stad, maar ik ben neergestreken in East Nashville, waar veel muzikanten wonen en dat nog een wat dorps karakter heeft met community feeling. En ik heb ook wat geluk gehad doordat ik in contact kwam met Patrick Sansone (van Wilco, LN), die een soort mentor van me is geworden en me heel erg heeft gesteund bij het realiseren van Blonde On The Tracks. Ik heb ook veel gehad aan Robyn Hitchcock (met wie ze inmiddels een relatie heeft, LN). Wie het wil maken in de muziek heeft talent nodig en een portie geluk.”
 
Anne McCue produceerde jouw eerdere ep. Ook zij is van Australië naar Nashville gegaan. Is zij een voorbeeld?
“In de zin dat ik denk dat het goed kan zijn te verkassen omdat je in een nieuwe omgeving meer van jezelf durft te laten zien dan wanneer je op vertrouwde grond blijft. Er zijn zo veel voorbeelden. Joni Mitchell en Neil Young gingen van Canada naar L.A., Cohen verhuisde naar New York. Amerika biedt een muzikant uit Australië bovendien veel meer perspectief en gek genoeg lijk ook de afstand tot Europa vanuit de VS kleiner dan vanuit down-under.”
 
Heb je al een reactie gekregen van His Bobness?
“Nee, maar dat zou zoiets zijn als wat horen van God. (Lach) Misschien verneem ik ooit nog iets. Ik was al totaal verbluft door de vele positieve reacties op het album. Vooral uit Nederland en Ierland, en ook wel hier in de States.”
 
Wanneer kreeg je het idee om Dylan te gaan coveren?
“In 2017. Ik beleefde een zwaarmoedige periode en als ik me verdrietig voel kan ik geen nummers schrijven, wat dan nog meer bedrukt. Dylan bracht in die tijd Triplicate uit, een album vol Sinatra-covers. Ik dacht: waarom doe ik niet iets soortgelijks, maar dan met nummers van Dylan, van wie ik al mijn hele leven idolaat ben. De titel Blonde On The Tracks kwam meteen in gedachten, nog voordat ik ook nog maar één nummer had uitgekozen. Ik ben door mijn albumcollectie gegaan en koos voor nummers die iets voor mij betekenden. Door de stemming waarin verkeerde waren dat vooral de sadder songs, al heb ik sowieso wel een voorkeur voor ballads.”
 
Je hebt een versie opgenomen van het bijna oncoverbare Sad Eyed Lady Of The Lowlands.
“Ik ben geobsedeerd door dat nummer vanaf de eerste keer dat ik het hoorde. Blonde On Blonde is denk ik ook mijn meest dierbare Dylanalbum. Ik wilde het nummer per se doen al wist ik vooraf dat het zoiets zou zijn als voor een bergbeklimmer die de uitdaging aangaat de Mount Everest te beklimmen. Er zijn veel gemakkelijkere Dylansongs om te doen, en heel veel artiesten hebben hem gecoverd. Een deel van de uitdaging van dit album was dan ook om nummers te doen die niet zo vaak door anderen zijn opgenomen. Coveren is zoiets als koorddansen. Je weet niet of het gaat lukken, maar het is thrilling to try.”
 
Zijn er nummers die het niet hebben gehaald?
“Een nummer dat ik graag wilde doen, maar waarop ik mijn tanden heb stukgebeten, is Sweetheart Like You van het album Infidels. Ik kreeg het niet goed gezongen. En graag had ik meer nummers willen doen van het dit jaar uitgekomen Rough And Rowdy Ways, maar daar ontbrak de tijd voor. Gelukkig lukte het nog wel met I Contain Multitudes, maar er staan volgens mij veel meer nummers op die plaat die om interpretaties van anderen vragen.”
“Ik had zes nummers klaar voor Blonde On The Tracks toen de corona pandemie opspeelde. Voor een album heb je minimaal acht nummers nodig, anders is het wat mager vind ik. Dus moest ik nog twee nummers opnemen. Doordat we die songs niet samen in de studio konden opnemen vanwege de lockdown, hebben Simple Twist Of Fate en I Contain Multitudes een andere dynamiek gekregen. Ze zijn meer reflectief van aard geworden. Maar dat past ze wel.”
 
Inmiddels werkt Emma Swift aan een album met eigen nummers, dat volgens plan in het voorjaar van 2022 zal uitkomen. Ze beseft wel dat ze naast eigen repertoire de rest van haar leven Dylan zal moeten zingen bij haar optredens. “Maar dat is allerminst een bezoeking, want hij is een geweldige songwriter.”
 
Blonde On The Tracks wordt hier uitgebracht door CRS. Het bevat de volgende nummers: Queen Jane Approximately; I Contain Multitudes; One Of Us Must Know (Sooner Or Later); Simple Twist Of Fate; Sad Eyed Lady Of The Lowlands; The Man In Me; Going Going Gone; You Are A Big Girl Now.