Een dag uit het leven van Nick Cave

Recent zag ik 20.000 Days On Earth, de film over een dag uit het leven van Nick Cave. Juister gezegd, Nick Cave vertolkt zichzelf gedurende zijn 20.000e dag op aarde. De film is meer fictie dan werkelijkheid, maar hij zelf beweert dat je precies daardoor meer van zijn leven te weten komt, en vooral, dat op die manier de film een stuk boeiender wordt. Ja, zo kan je natuurlijk alles uitleggen.

De film speelt zich af in het Engelse Brighton, waar Cave woont en waar het volgens hem bijna altijd regent. Hij is qua weersomstandigheden natuurlijk beter gewend als geboren Australiër die bovendien ook nog een tijdje in Brazilië heeft verbelven. En toch zit hij er graag, dat begrijp ik best, want uit de film blijkt dat Brighton best wel een mooi gelegen stadje is, in het heuvelachtige landschap aan de Engelse zuidkust.

Cave vertelt over zijn zorgeloze jeugd en over zijn vader, die stierf toen Nick pas negentien was, een literatuurprofessor die hem al vroeg voorlas uit Lolita. Ook heeft Cave in de film een paar interessante ontmoetingen in zijn auto. Zo vervoert hij Blixa Bargeld, die hij nauwelijks meer had gesproken sinds deze via een kort briefje had laten weten niet langer deel te willen uitmaken van The Bad Seeds. Pas nu in de auto komt het delicate onderwerp aan bod. Cave rijdt ook Kylie Minogue rond, met wie hij het prachtige duet Where The Wild Roses Grow opnam. In de film zit een nieuwe live-opname van die hit uit 1995. Cave bezoekt verder zijn muzikale compagnon de route Warren Ellis. We zien ze aan het werk in de opnamesessie, waaruit vooral blijkt dat Cave zeer goed weet welke richting hij uit wil met zijn muziek.

Zoals Cave's leven zich afspeelde op verschillende continenten, zo afwisselend is ook zijn werk: een ondertussen aanzienlijke reeks prachtige platen met muzikale poëzie, twee boeken, een opera. En in de muziek is hij niet voor een gat te vangen: The Boys Next Door, The Birthday Party, The Bad Seeds, Grinderman. 20.000 Days On Earth is een fijne film die zeker geen volledig of uitgebreid beeld geeft van Cave, maar die wel een verrassende inkijk biedt in het dagelijkse leven - of een dag eruit - van de rockpoëet, zoals hij wil dat het door anderen gezien wordt.

Voor mij een onderhoudend en verrassend portret, misschien ook wel omdat ik matig vertrouwd ben met het werk van Cave en pas definitief overstag ben gegaan met Push The Sky Away uit 2013. Daarvoor luisterde ik vooral naar zijn klassiekers en bekendste nummers op The Best Of Nick Cave, dat een goede dwarsdoorsnede biedt van zijn werk, maar waarop ook zoveel moois ontbreekt dat ik met enkel compilatie toch ook heel wat essential Cave aan mij heb laten voorbijgaan. Dat komt er nu eenmaal van als je Nick Cave blijft associëren met The Birthday Party en andere verjaardagsfeestjesanimatoren als Blixa Bargeld en zijn met kettingzagen & olietonnenmuziek makende vrienden van Einstürzende Neubauten. Doch het is nooit te laat om je leven te beteren. Dig!!! Lazarus Dig!!!

20.000 Days On Earth draait nu in de bioscoop.