Een ander perspectief

Hoezeer we zijn gericht op Amerika en Engeland als het popmuziek betreft, ervoer ik onlangs weer bij het voorbereiden van het interview met de Duitse Stella Sommer in het komende magazine. Ze kwam in het vizier door haar Engelstalige album Northern Dancer, en nooit heb ik geweten dat ze als Die Heiterkeit al sinds 2010 actief is met eigenzinnige Duitstalige pop, die ik in retrospectief zeer kan waarderen.

Neem alleen al de titel van het (derde) album uit 2016: Pop & Tod I+II. Over onze oostgrens ligt een heel terra incognita. Van onbekende oudgedienden als Tom Liwa (geboren Thomas Greiner) tot fascinerende nieuwkomers als de Weense Conny Frischauf.

Iemand die ik qua muzieksmaak hoog heb zitten, vertelde me onlangs plompverloren dat hij alles onder het kopje ‘wereld’ sowieso links laat liggen. Daarmee zet je wel een heleboel muziek buitenspel, riposteerde ik, maar hij leek niet gevoelig voor mijn pleidooi à décharge.
Ik moest terugdenken aan de jaren zeventig, toen we massaal naar concerten gingen van King Sunny Adé, Bob Marley, Black Uhuru, Youssou N’Dour en Franco met zijn T.P.O.K. Jazz, wier adagio luidde: On entre O.K., on sort K.O. Geen woord van gelogen, het waren dansfeesten avant la lettre.
 
Mogelijk is de opkomst van dance en techno wel debet aan de neergang van wereldmuziek. We halen onze beats liever uit een boxje. Al opperde iemand die ik de kwestie voorlegde dat het verdwijnen van wereldmuziek een paradoxaal verschijnsel is. In zijn ogen is wereldmuziek helemaal niet verdwenen maar juist alom aanwezig in de andere muziekgenres. Het lijkt er inderdaad op dat we wereldmuziek links laten liggen maar cross-overprojecten liefdevol omarmen. De twee albums van Sault, die veel jaarlijsten domineerden, getuigen daar ook van.
 
De term ‘wereld’ is ooit in het leven geroepen om muziek uit niet-westerse landen een plekje in de platenbakken te geven. Al viel Frans- en Duitstalig daar in veel platenwinkels ook onder. En het is dat we in Nederland wonen, anders was ook Nederlands keihard onder die categorie geschaard. ‘Wereld’ mag musicologisch een onzinterm zijn, ik duik toch ieder jaar pareltjes op uit ‘die bak’. Afgelopen jaar bijvoorbeeld iimini van de Zuid-Afrikaan Bongeziwe Mabandla en Singer Of Tales van de Bosniër Damir Imamovic.
En wat maken we ons druk over categorieën. Over honderd jaar valt alles wat dan het beluisteren nog waard is onder ‘klassiek’.

PS: Een festivaljaar zonder mogelijk overzeese artiesten gaat ons perspectief danig bijstellen.