Dulfer brengt de kroeg naar het theater

Een beetje vreemd is het wel: Hans Dulfer die optreedt in theaters. Niet alleen omdat hij dat in zijn lange loopbaan nooit eerder deed, maar ook omdat de show waarmee het vaderlandse jazzicoon tot in maart 2019 op de planken staat, al grotendeels op verschillende muziekpodia, waaronder dat van het North Sea Jazz Festival, was te zien. Hoe het ook zij, met het oog op de publiciteit kan het natuurlijk nooit kwaad dat de aan de Amerikaanse muzieklegende Huddy Ledbetter gewijde voorstelling ‘Dulfer Plays Blues’ vandaag een heuse première beleeft in Theater Dakota in Den Haag.

De zaal, in een voormalig schoolgebouw in stadsdeel Zuidwest en met ruimte voor zo’n kleine 200 bezoekers, is deze zondagmiddag geheel uitverkocht. Wanneer theatermedewerkers de drukte in goede banen hebben geleid en iedereen zit, kan, ietwat verlaat, de voorstelling beginnen. Naast Dulfer nemen vijf muzikanten hun plek op het podium in: zangeres Kim Hoorweg, gitarist Jerôme Hol, pianist/organist Bas van Lier, drummer Cyril Directie en baritonsaxofonist Koen Schouten. Die laatste, in een vorig leven actief als muziekjournalist en radiomaker, heeft bovendien de taak toebedeeld gekregen om het publiek in te wijden in het turbulente leven van Ledbetter, beter bekend als folk/blues-icoon ‘Lead Belly’.

Daar maakt hij een begin mee nadat eerst een paar nummers zijn gespeeld. Opener Black Girl is nu vooral bekend in een uitvoering van een prominente alternatieve rockband, licht Schouten toe. Om vervolgens het publiek meteen maar op de proef te stellen met de vraag welke groep hij bedoelt. Het juiste antwoord blijft uit, zodat hij dan zelf maar meldt dat Nirvana het nummer ooit als Where Did You Sleep Last Night opnam in het kader van een MTV Unplugged-sessie. Niet dat Schouten nu gelijk de schoolmeester uithangt, daarvoor is zijn verhaal over Ledbetter teveel los uit de pols. Bovendien staat hij hier op het podium toch in de eerste plaats als muzikant.

Met het inzetten van Goodnight, Irene, Lead Belly’s walsachtige signature song, doet het zestal een poging de zaal tot meezingen te bewegen, dat lukt slechts mondjesmaat. Geen probleem, er valt nog het een en ander te vertellen over de immer stijlvol geklede muziekpionier wiens portret tegen de achterwand geprojecteerd wordt en die ook zelf even te horen is. Schouten schetst een beeld van een man die in zijn jonge jaren, we spreken begin vorige eeuw, in de hoerenbuurt van Shreveport inspiratie opdeed voor zijn verdere loopbaan. En ook van een man die het herhaaldelijk aan de stok kreeg met de autoriteiten in de zuidelijke staten Louisiana en Texas, omdat hij beschikte over een kort lontje, een wapen en een zwarte huidskleur. Met als gevolg mensonterend werk in een chain gang en later, na veroordelingen wegens moord, verblijven in gevangenissen met ultrastrenge regimes.

In de voorstelling worden instrumentale stukken, vanwege hun jazzy karakter niet altijd herkenbaar als Lead Belly-songs, afgewisseld met door Hoorweg gezongen nummers. Songs waarin het stemgeluid van de op jonge leeftijd gedebuteerde en inmiddels meer gerijpte zangeres in positieve zin opvalt. Instrumentaal zit het verder dankzij Van Lier, Hol en vooral Directie ook snor. Laatstgenoemde betoont zich eens te meer een fantasievolle, maar bovenal swingende drummer. En zo vormen de drie een solide basis voor de toeters van Dulfer en Schouten.

Na de pauze verklaart dat tweetal het fenomeen Lead Belly nog wat nader. Dat hij in feite een voorloper was van hedendaagse rappers en dat hij met songs over actuele onderwerpen als de ondergang van de Titanic of de opkomst van Adolf Hitler voor veel van zijn vaak ongeletterde tijdgenoten fungeerde als een wandelend nieuwsbulletin. De multi-instrumentalist gold bovendien als de koning van de twaalfsnarige gitaar. Het geeft Schouten opnieuw de kans om de muziekkennis van het publiek te testen. Op zijn vraag welke muzikanten nog meer op de twaalfsnarige gitaar speelden komt ditmaal wel een antwoord als iemand de naam van Roger McGuinn roept.

De skaversie van Yellow Gal en het funky uitgevoerde Stewball horen tot de hoogtepunten van de middag. Een door Dulfer uit zijn geheugen opgediepte anekdote over een ontmoeting met Lead Belly-fan Van Morrison is dat niet en heeft weinig te maken met het thema van de voorstelling. ‘Dulfer Plays Blues’ is dan ook geen strak geregisseerde voorstelling met hoge educatieve waarde, maar eerder een soort verlengstuk van een gezellig kroegoptreden door een paar muzikale maatjes die af en toe wat wetenswaardigheden over de gespeelde muziek uitwisselen.

Dulfer Plays Blues. Gezien: 4 november 2018 in Theater Dakota, Den Haag. De voorstelling loopt nog tot en met 16 maart 2019. Voor speeldata zie: dulferblues.nl.