De favoriete albums van Venice

De hier immens populaire Amerikaanse band Venice geeft deze maand maar liefst zeventien concerten in ons land. De tour staat in het teken van het nieuwe studioalbum What Summer Brings, dat op 1 november verscheen. Het is het eerste album in zes jaar tijd en volgt Amsterdam op. Het nieuwe album bevat maar liefst negentien nieuwe nummers. Het geluid blijft vintage Venice. We horen de broers en neven Lennon in hun karakteristieke warme en karaktervolle West Coast-sound, met fraaie en indrukwekkende samenzang.

In De Gebroken Lans van het jongste nummer van Heavenmagazine houdt Michael Lennon (54) een pleidooi voor zijn favoriete muziek. Lennon begon Venice samen met zijn broer Mark en hun neven Pat en Kipp Lennon in de late jaren zeventig. Vanwege de welluidende samenzang doet Venice onwillekeurig denken aan Crosby, Stills & Nash en de Eagles. De zanger, gitarist, schrijver en producer koos op verzoek van Heaven zijn cruciale platen.

“Het eerste album dat ik aanschafte was van de Steve Miller Band ofwel van Jeff Beck. Ik kan me namelijk niet meer herinneren of ik The Joker (1973) nou heb gekocht of gestolen. We waren bij ons thuis met dertien kinderen, dus de meeste albums heb ik toen van mijn oudere broers en zussen geërfd of anders wel gegapt. Via een zwager raakt ik als tiener in de ban van Jeff Beck. Als ik Blow By Blow (1975) draaide, fantaseerde ik dat ik ooit net zo’n Gibson zou bezitten als hij speelde op die hoesillustratie. Als jochie al wilde ik later gitarist worden nadat ik The Beatles op de televisie had gezien in The Ed Sullivan Show. Bijna iedereen droomde zich John of Paul, maar ik vereenzelvigde mij met George.”

“Het album dat ik hanteer als maatstaf voor onze eigen platen is Rumours (1977) van Fleetwood Mac. Het was, is en blijft een meesterwerk, in alle mogelijke opzichten: van de composities tot de arrangementen en het klankbeeld. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor zowat elke plaat van Steely Dan.”

“Mijn favoriete singer-songwriter-album is Late For The Sky (1974) van Jackson Browne, waarbij ik zijn titelloze debuut alias Saturate Before Using (1972) zou willen noemen als ultieme West Coast-plaat. Wij van Venice hebben talrijke keren met hem het podium mogen delen, om nog maar te zwijgen van het feit dat hij zich niet te goed voelde om tijdens onze 2 Meter Sessies (2003) mee te zingen op onze versie van zijn klassieker For A Dancer.”

“Het meest ontroerende album dat ik ken is Hats (1989) van The Blue Nile. De wonderschone en indringende stem van Paul Buchanan in combinatie met die percussieve elektronische orkestratie raakt me recht in het hart. Ik kreeg die plaat indertijd van een vriend en in diezelfde periode heb ik mijn vrouw leren kennen. Na twintig jaar huwelijk maakt die muziek inmiddels deel uit van de soundtrack van ons leven. Ik luisterde er vaak naar vlak na de geboorte van onze kinderen, maar ook toen mijn ouders kwamen te overlijden. Voor mij is het een van de zeldzame albums die goede diensten bewijzen bij zowel geluk als verdriet.”

“Het album dat ik mee zou willen nemen naar een onbewoond eiland is What Summer Brings, de nieuwste van Venice. Als producer en technicus heb ik er al tig keren naar moeten luisteren en nog steeds hangt het me niet de keel uit, terwijl ik dat van iedere andere plaat nog maar moet afwachten. Mag ik niets van mezelf kiezen, dan wordt het waarschijnlijk Blue (1971) van Joni Mitchell. Ik hoop trouwens wel dat er drinkwater is op dat onbewoonde eiland, want dat is uiteindelijk heel wat belangrijker dan goede muziek.”

“Het album waar ik de laatste tijd het meest naar luister is Born And Raised (2012) van John Mayer, een plaattitel die hij tussen haakjes heeft gestolen van Venice. Ik vind hem een van de betere jonge singer-songwriters, al ben ik eerlijk gezegd bepaald niet wild van zijn imago en uitstraling.”

Zie voor de speellijst: www.venicecentral.com/tourdates.html.