Danny Vera: optimisme als plicht

Danny Vera op 1 in de Top 2000. Het was groot nieuws en nog niet bekend toen wij hem interviewden voor ons eindejaarsnummer. Hij is er natuurlijk blij mee, maar laat er zijn hoofd niet door op hol brengen. Nu is hij een gevierd artiest ja, maar hij vergeet niet waar hij vandaan komt. “Ik ben omhoog geklommen. Ja, door de stront omhoog.”

Tekst Ludo Diels; Foto Escha Tanihatu
 
Danny Vera is eerlijk- waarschijnlijk in alles wat hij doet. Want hij zingt niet alleen hartverscheurend, ook heeft hij zijn hart op de tong. Hij schuwt geen krachttermen om zijn punt te maken. Ruwe bolster blanke pit. Een gevoelsmens die met zijn hoofd dwars door de muur gaat voor de waarheid. Danny Vera liegt niet, nooit, no way. Zelfs niet om bestwil wanneer hij voor de camera zit in een tv-studio met een miljoenenpubliek en zich oog in oog bevindt met de grootmeester van het Nederlandse lied Rob de Nijs, voor wie hij samen met Pascal Jacobsen van BLØF het smartelijke Wat als Later Nu Is heeft geschreven. Nee, hij zal niet zeggen dat hij een liefhebber is van muziek in de Nederlandse taal. Hij respecteert De Nijs en heeft ook bewondering voor iemand als Frank Boeijen, maar hij is first and formemosteen rock-’n-roller, in het Engels.
 
Engelstalige muziek klonk er rondom zijn wieg in Zeeland – Roy Orbison, Elvis, Johnny Cash, dat werk. Vera wordt inmiddels al heel lang niet meer beschouwd als een epigoon van die muziek uit vervlogen tijden. Americana? “Het kan me weinig schelen in welk hokje ze me plaatsen”, zegt hij aan de telefoon. “Feit is dat mijn muziek is gevormd door de invloeden die ik al als kleine jongen heb opgezogen. Vroeger werd mijn muziek niet gedraaid. Ze zagen in mij een Elvis-imitator of een Chris Isaak-wannabee.”
 
Uiteindelijk vond hij een eigen geluid en raakte bij het grote publiek een gevoelige snaar. Daar heeft ook Johan Derksen aan bijgedragen – de veelal verguisde voetbalcommentator met onverbloemde maatschappijkritiek en tevens americanaliefhebber pur sang – die Vera liet optreden in diens programma Voetbal Inside, wat hij trouwens nog steeds doet. Hij kwam omhoog. En hoe! “Daar heb ik dan wel een dikke twintig jaar voor nodig gehad”, stelt de zanger nuchter. “Ik ben omhoog geklommen. Ja, door de stront omhoog.”
 
Hoe hij de situatie in de wereld typeert? “Kut.” De milieuverontreiniging? “Klote.”
“Ik snap daar werkelijk geen reet van. Het is alsof we met ons allen in ons bed kakken. Dat doe je toch ook niet! Hoe komt het dat we de plek waar we leven zo vervuilen? Ik begrijp er niks van.”
 
Op The New Now – zijn album dat in november uitkwam – werpt de Zeeuwse singer-songwriter een muzikale dam op tegen het alom aanwezige cynisme in dit verwarrende tijdsgewricht. Dit doet hij genadeloos, onverbloemd, zonder zichzelf te sparen. Leven, lijden en liefde zijn de grondstoffen van zijn oeuvre dat inmiddels negen studioalbums telt. “Het is een bizarre tijd en ik word vader.”
 
Op dit album klinkt wellicht nog meer sense of urgency door dan op zijn andere albums. “The New Now gaat over een nieuwe tijd die zich onherroepelijk aandient. Want wie om zich heen kijkt, die weet dat het zo met de aarde niet kan doorgaan. Het roer moet om. Er komt dus een nieuwe tijd voor de mensheid in zijn algemeenheid. En voor mij persoonlijk begint ook een onbekende levensfase als toekomstig vader. Vader worden in onzekere tijden. Ergens zegt dat ook wel dat wij positief in het leven staan. Wie vader wordt, is van nature toch wel een optimist. Ik ben blijmoedig in een rare tijd.”

Het hele interview met Danny Vera is te lezen in het nieuwe nummer van Heaven magazine. Met daarin ook interviews met onder meer Ane Brun, Ibrahim Maalouf, Spinvis, Diana Jones, Kurt Vile en Fantastic Negrito. Plus de jaarlijstjes met de beste albums van 2020. Losse nummers zijn te koop via de webshop. Maar beter nog kun je abonnee worden met een aantrekkelijk aanbod. Dan mis je geen nummer!