The Cure: Carnage Visors

Gisteren werd Robert Smith van The Cure 60 jaar. Bijna 40 jaar geleden was The Cure mijn favoriete band: Boys Don't Cry/Three Imaginary Boys, 17 Seconds, Faith... Ik vond het toen zowat de beste muziek die er bestond... Ik wist toen nog niet echt af van... en... (lijst met honderden namen van artiesten en bands op verzoek verkrijgbaar).

De groep blijft dapper voortdoen. Onlangs werden ze zelfs opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame. Jawel, rock & roll. 'Fuck Robert Palmer, fuck rock & roll ', zo riep Smith kwaad na hun (naar hun mening) te vroeg beëindigde concert op Rock Werchter 1981. Ach, Robert Palmer maakt jammer genoeg al lang geen rock ’n’ roll meer, wegens six feet under en The Cure heeft zelfs nooit rock ’n’ roll gemaakt. 't Is te zeggen - geen rock & roll as we know it. Wat ze wel altijd gedaan hebben, is hun zeer eigenste, originele versie van pop- en rockmuziek maken, meestal tot onzer vreugde en vermaak. En dat is voor het overgrote deel te danken aan Robert Smith, zanger-gitarist, songschrijver, rare mens en zowat enig vast bandlid doorheen al die jaren. Zodat we bijna kunnen zeggen: Smith = The Cure.

In dat gezegende jaar 1981 - toen ik zo’n beetje naar concerten begon te gaan - stonden ze trouwens op het podium in de Genkse Limburghal en het jaar daarna nog een keer. Ik dacht: dat loopt lekker - mijn favoriete bandje komt elk jaar optreden in mijn eigen stad. Viel dat tegen, vanaf het jaar daarna, en dat tot op heden.

Deze zomer staan ze nog eens op Rock Werchter maar daar ga ik toch voor passen, alhoewel ik ze graag nog eens een keertje live aan het werk zou willen horen. Maar Werchter is me te ver, te veel, te lang, te jong, te vermoeiend, etc..., zodat ik met quasi zekerheid kan vaststellen dat ik een ouwe zak ben geworden. So What? (titel van een song van The Cure trouwens). Et alors?

Wat ik me wel nog herinner van dat Cure-concert uit 1981 is dat er voor hun eigenlijke concert een redelijk saaie film werd afgespeeld, Carnage Visors, met redelijk saaie, instrumentale muziek gemaakt door The Cure. Ik vond het resultaat geweldig! Rekenkundig uitgedrukt: saai + saai = geweldig. Neen, een wiskundig genie is er nooit aan mij verloren gegaan. Ik vond die soundtrack van Carnage Visors (een klein half uur) eigenlijk heel erg straf, doch had niet echt de indruk dat de rest van de wereld er ook zo over dacht. Die muziek was trouwens in die tijd enkel verkrijgbaar op de b-zijde van de cassetteversie van Faith. Hoe bezopen moet je zijn om zoiets te bedenken? Intussen, sinds het cd-tijdperk (dat ook al weer lang voorbij is - but not for me!) en de steeds groter wordende sunami van rereleases van albums, is dat allemaal goed gekomen, maar indertijd was ik in diepe verwarring. De lp gekocht, de cassette dus ook en vele jaren later ook nog eens de heruitgave van Faith, mét Carnage Visors. U merkt het, ik leid een spannend leven.

De weinigen die na dit verhaal nog niet in slaap gesukkeld zijn, kunnen misschien (op eigen risico) eens luisteren naar Carnage Visors. Al snel komt dat slapen helemaal goed. En aan opperbobCurecat Robert: Happy Birthday! En val ons nondedju niet meer lastig met misbaksels als The Lovecats. We hebben al genoeg afgezien in ons leven.