Countdown: de jaarlijstjes

Negenenveertig lezers stuurden hun lijstjes in met de tien beste/mooiste albums van 2020. ‘O ja, dat album is dit jaar ook nog verschenen’, kon je vaak horen hier ten burele, want wat vooral opviel was de enorme verscheidenheid.

Foto Stian Andersen

Negenenveertig toptienlijstjes kunnen 490 namen van artiesten opleveren als er geen enkele overlapping is in de lijstjes. Dat is natuurlijk nagenoeg onbestaanbaar, toch noteerden we maar liefst 279 verschillende namen, wat duidt op uiteenlopende smaken, interesses en waarderingen. Laten we het echter vooral positief bekijken: er zijn dit jaar heel veel albums verschenen die de moeite van het beluisteren waard zijn.

De grote verscheidenheid heeft waarschijnlijk te maken met het merkwaardige muziekjaar 2020. Door het uiterst karige live-seizoen hadden we allemaal meer tijd om thuis naar muziek te luisteren en onze eigen ontdekkingen te doen. Concertzalen en festivalterreinen bieden toch meer gemeenschappelijke grond voor muziekinteresses. Her en der noteerden we ook titels albums van die alleen op het platform Bandcamp te beluisteren en te koop zijn. Soms prachtige albums, zoals Censor The Silence van Cameron Blake met wie we vorig jaar nog een interview in ons blad hadden.
 
Misschien is het daarom ook niet opmerkelijk dat nogal wat artiesten die op nummer 1 stonden, slechts éen keer werden genoemd. We noteerden: Emily Barker, Dan German, Fantastic Negrito, Jimmy Vaughan, Darlingside, Wire, Studnitzky, Jason Molina, Pure Reason Revolution, Arbouretum, Free Nationals, Phoebe Bridgers, Ellen Shea, Charley Crockett en RB Morris. Ze kregen allemaal 10 punten, maar daarmee haalden ze the cut niet.

Een nummer 1 kreeg tien punten, een nummer 2 negen, enzovoort tot één punt voor nummer 10. De hoogste scorende artiest – we noemen zijn naam nog niet – werd 12 keer vermeld en verzamelde 86 punten. De nummer 10 in de totaallijst haalde er 37. Bij een gelijk aantal punten had de artiest die het vaakst werd genoemd de overhand. Zo haalde God Is In The Detour van VanWyck de top20 net niet. Het album vergaarde 23 punten, eindigde daarmee ex aequo met Dixie Blur van Jonathan Wilson, maar die werd net iets vaker genoemd.

VanWyck is daarmee wel de hoogst gewaardeerde Nederlandse act bij onze achterban. Ofschoon we in iedere editie van ons magazine ruim aandacht schenken aan artiesten van vaderlandse bodem, gaat de voorkeur van onze lezers duidelijk uit naar Amerikaanse en Britse artiesten. Al deden Jack Poels en Eefje de Visser het best redelijk met 12 respectievelijk 13 punten. The New Now van Danny Vera werd niet één keer genoemd, maar dat heeft alles te maken met de verschijningsdatum. Het is het ondankbare lot van albums die vanaf eind oktober verschijnen. Ze zijn te laat voor de jaarlijstjes van dit jaar, en te vroeg voor die van volgend jaar.

De twee nieuwe albums van Ane Brun overkomt hetzelfde, maar volgens ons behoren de albums tot Bruns beste werk, we zijn dan ook blij dat we de Noorse op de cover van het nieuwe nummer hebben en een interview met haar in het blad. En ook Danny Vera doen we in het nieuwe nummer eer aan met een interview. F*ck de jaarlijstjes!
 
Volgens de ingezonden lijstjes steken twee artiesten dit jaar met hun albums boven de anderen uit. Nee, we noemen nog geen namen, die bewaren we voor in ons blad dat vanaf vrijdag 11 december in de bus valt bij de abonnees en vanaf dinsdag 14 december in kiosken en platenwinkels ligt. Maar om alvast een tipje van de sluier op te lichten: erg verrassend zijn de namen ook weer niet, en ze draaien al een tijdje mee.

Nog een opmerkelijk feitje. De twintig beste albums zijn gelijk verdeeld over man en vrouw. Tien om tien. Dat stemt ons blij.

We willen iedereen bedanken die zijn/haar toptien instuurde. Wat hebben jullie toch een goede smaak.