Bobby Dove: queer country

Haar e-mail ondertekent ze met ‘They/Them’. Nadat ze als tiener moeilijke jaren beleefde toen ze uit de kast kwam als lesbiënne, ondervindt ze/hen nu enige weerstand omdat ze heeft aangegeven non-binair te zijn. Het humeur leidt er niet onder, want gehuld in een kleurige korte broek en een George Jones-sweater staat Bobby Dove ons geanimeerd te woord via Zoom.

Tekst Louis Nouws; foto Jen Squires
 
Haar jongste album heet Hopeless Romantic. Opgenomen met de beste krachten in de Canadese rootsscene, klinkt het als een hedendaags eerbetoon aan de gouden jaren van de country, de jaren zestig en zeventig.
“Het is een interessante weg die ik heb afgelegd als muzikant. Ik schrijf al heel lang songs. Daar ben ik mee begonnen toen ik zo’n dertien jaar was. Eerst was dat emotionele door punkrock beïnvloede muziek en pas wat later raakte ik in countrymuziek. Nu woon in een plaatsje in Manitoba, in midden-Canada, maar ik ben opgegroeid in Montreal en mijn ouders en vrienden luisterden naar andere muziek. Toen ik country ontdekte was het dat voor mij helemaal. Niet dat ik andere genres heb afgezworen, maar country is mijn ding.
Het is de combinatie van pijn en eenzaamheid, en toch ook plezier en gekte die in het genre kunnen samengaan. Dat viel samen met waar ik lange tijd mee worstelde in mijn leven. Ik had veel hartenpijn en was zoek naar mijn eigen identiteit, mijn eigen voorwaarden. Ik voelde me een rambler, een wanderer, en dat matchte met de verhalen die in veel countrysongs worden verteld.”
 
Wat maakt een song een goed countryliedje?
“Ik denk dat het vaak de combinatie is van tekst en instrumentatie. De instrumenten zijn vaak stemmen die reageren op de zang als in vraag en antwoord. De zanger zingt iets en de gitarist antwoordt. Het is een conversatie. En ik houd van een goed verhaal en vooral van liedjes waarin iets langzaam duidelijk wordt. Zoals in George Jones’ He Stopped Loving Her Today, dat begint als een liedje over een relatiebreuk en eindigt als een begrafenissong, omdat hij in de kist blijkt te liggen.”
 
Is George Jones een groot voorbeeld?
“Hij is absoluut een van mijn favoriete zangers. Elke noot die hij zingt is pure soul. Met een leven vol tragiek, met scheidingen en overvloedig drankgebruik. Ik houd ook van Hank Williams, Merle Haggard en Buck Owens, van hem dan zijn vroege werk. En ik adoreer Dolly Parton, zij is een van de beste songwriters van de wereld.”
 
Heeft jouw levenspad je richting country gestuurd?
“Ik zou niet willen zeggen dat mijn hardships zwaarder waren dan die van veel anderen. Ik kom niet uit een verschrikkelijk gezin. Ik heb wel vervelende dingen meegemaakt waar veel meisjes en vrouwen mee te maken krijgen, zoals lastiggevallen worden. Maar het ingrijpendst was dat ik uit de kast kwam toen ik twaalf was. Ik had wel vrienden die me steunden, maar het voelde als een zeer eenzame periode. Daarom ben ik gitaar gaan spelen, ik was zoveel op mezelf. Ik was eraan gewend geraakt dat ik niet kreeg wat ik wilde in het leven en voelde me buitengesloten op die leeftijd. Maar het was ook wel iets wat ik zelf wilde geloof ik. Nu koester ik de eenzaamheid soms, omdat ik weet dat ik alleen kan zijn. Het levert me ook veel op. Het voedt mijn creativiteit doordat ik dieper in mezelf kan graven. Als buitenstaander kun je vaak ook beter observeren en dat is wat een songschrijver nodig heeft.”
 
Bobby Dove live: 29 november bij Crossroads, Bergen op Zoom; 30 november in Marnix Live, Ede; 4 december in TvoliVredenburg, Utrecht; 7 december bij Roots Berghem, Berghem.

Het hele interview met Bobby Dove is te lezen in het jongste nummer van Heaven magazine.