Bob Bradshaw - Live In Boston

Fluke Records

De in Ierland opgegroeide, maar al dertig jaar zelfverklaarde Bostonnian Bob Bradshaw debuteerde in 1995 en bracht sindsdien tien albums uit. Op dit livealbum speelt hij dertien van zijn vaak samen met anderen geschreven favorieten in een kale vorm in een studio met zijn band: drummer Mike Connors, bassist John Sheeran, gitarist en steelgitarist Andy Santospago, toetsenist James Rohr en gitarist Andrew Stern. De meeste songs komen van American Echoes (2017),  Queen Of The West (2019) en The Art Of Feeling Blue (2023). Zijn muziek hoort tot de americana, al interpreteert hij dat begrip breed: hij gebruikt invloeden uit reggae, country, rock-’n-roll, folk, rootsrock en new wave zonder dat hij die continu versmelt. Zijn teksten weerspiegelen zowel persoonlijke als maatschappelijke thema’s, want Bradshaw zingt net zo gemeend over het mannelijke onvermogen emoties te uiten als over strippers die zich overeind houden met drank en pillen. Hoewel hij zelden direct over zichzelf schrijft, klinkt de dood van zijn in 2022 aan kanker overleden vrouw nu ook door in opener Talkin’ About My Love For You, al stond het nummer reeds op Home uit 2013. Ook in uitgeklede vorm is Bradshaws kunde goed hoorbaar in deze songs. Talkin’ About My Love For You, Everybody’s Smalltime Now, Very Little Thing en Exotic Dancers Wanted zijn de beste songs op deze alternatieve verzamelaar doordat de melodieën ervan memorabel zijn en de muzikanten zich beperken in wat ze spelen. Daardoor valt niet alleen het spel van Connors, Sheeran en Rohr meer op, maar maken ook de evocatieve solo’s van Santospago en Stern indruk achter Bradshaws kenmerkende lijzige zang. De andere songs zijn minder onderscheidend, doordat Bradshaw ze schreef volgens de wetten van de verschillende genres zonder dat hij er muzikaal veel aan toevoegde; ze zijn eerder degelijk dan exceptioneel. In zijn suggestieve verhalende teksten zingt hij echter overtuigend over verliefdheid en verraad aan de liefde in de trant van zijn door hemzelf genoemde idolen John Hiatt, Guy Clark en Nick Lowe. Zo bewijst Bradshaw zich opnieuw als een van de vele vaklieden van de roots.

Ruud Heijjer