Black Lips: vetzakkkerij op niveau
Hoe vaak maak je een opreden met terugwerkende kracht beter dan het feitelijk was? Het verhaal wint het dikwijls van de werkelijkheid. Dat fenomeen bleek niet van toepassing op het optreden van het uit Atlanta afkomstige vijftal Black Lips. Dat ging meteen de bloedbaan in. Waarom? Omdat het verdomd degelijke liedjes zijn en het er op het podium puik uitziet met een performance die het midden houdt tussen vunzig losgeslagen en weird gestileerd. Het optreden was goed en wordt met terugwerkende kracht alleen maar beter, daar ben ik zeker van, zo werkt de romantiek nu eenmaal.
Door Ludo Diels
De Black Lips genieten een reputatie als het om vetzakkerij gaat, zoals ze in Vlaanderen zo mooi zeggen. Vliegende toiletrollen naar het publiek, een zanger die in de microfoon boert en daarbij de middelvinger opsteekt en dan ook nog God en alleman uitkaffert. Branieschoppers dus. Niets van dit in de Maastrichtse Muziekgieterij vrijdag 5 november. De muziek afkomstig van hun inmiddels negen albums tellende oeuvre was spot on.
Eerlijk gezegd was ik niet op de hoogte van ’s bands renommee als wildebrassen. Als ik het geweten had, had ik me op het optreden verheugd. Nu kwam ik er min of meer toevallig terecht en werd ik overrompeld. Eigenlijk wilde ik het voorprogramma Rats on Rafts uit Rotterdam zien. Kijken of ze hun tijdens Festival Bruis opgebouwde reputatie in Maastricht konden waarmaken met hun repertoire dat vaker is getypeerd als een mix van neopunk, new wave en lofi. Aanstekelijke melodieën die beklijven. Niets mis mee, ook deze avond niet. Mooi binnen de lijnen. Iedereen in de matig gevulde kleine zaal was tevreden. Maar tevredenheid is nooit genoeg als het om muziek gaat, dan reik je onwillekeurig naar iets hogers.
De Amerikanen serveerden een cocktail die vrijwel de hele americana bevatte van rockabilly tot punk, blues en country. In Rolling Stone is hun muziek wel eens psychobilly genoemd. Een mengelmoes van saloonstampers, doowop, garagerock en country á la Hank Williams en George Jones. NRC beloonde hun optreden uit 2018 in Ekko in Utrecht met vier sterren. En ook hun album Satan’s Graffiti Or God’s Art (2017), geproduceerd door Sean Lennon en waarop moeder Yoko Ono ook nog meezingt (nou ja zingt?), viel ook lof ten deel. Genoeg reden voor een doorbraak, zou je denken. Zeker als je weet dat op een eerder album Arabia Mountain (2011) onder andere Mark Ronson aan de knoppen draaide, die naar verluidt bijna het loodje legde en in het ziekenhuis werd opgenomen na een avond te hebben gedronken en gegeten met de band. Over reputatie gesproken! Hun laatste wapenfeit Sing In A World That’s Falling Apart uit 2020 is wederom goed in de pers ontvangen en biedt een mooie staalkaart van de stijl van de band.
Wie het huidige tourschema van de Black Lips bekijkt kan niet anders dan concluderen dat ze hard werken, misschien wel te hard. Kriskras gaat het door Europa. Het optreden in TivoliVredenburg dat gepland stond op zondag 7 november werd vanwege ziekte afgezegd. Wie een diagnose zou durven stellen op basis van dat tourprogramma die zou zeggen: oververmoeid.
De band werkte zich deze avond soepel door de setlist heen. De muziek was genoeg. Geen smeerlapperij, eerder routineus, althans voor wie kennis had genomen van de strapatsen waartoe het vijftal in staat is. Voor wie dat niet wist was het allemaal gek genoeg, amusant en stevig rockend.
Saxofoniste Zumi Rosow maakte met haar niets verhullende rode outfit indruk vanaf de linkerflank van het podium, terwijl zanger en bassist Jared Swilley als een Fonzie uit Happy Days met zijn kompaan Cole Alexander in een andere wereld leek te vertoeven. De een zweeft en roept een theatraal effect op, terwijl de andere bandleden met beide voeten in de saloon staan te spelen. Gek op een goede manier.
Black Lips is een echte liveband. De albums zijn solide, maar het totale plaatje van muziek, tekst en podium-act stuwt de band op naar een hoger niveau. Het is een groep die visueel aanspreekt, waarbij je een glimlach niet kunt onderdrukken en die ervoor zorgt dat minimaal met een been stevig de beat op de vloer wordt gestampt. Het is aangenaam smerige muziek. Vuilnisbakkenrock die smaakt naar meer. En die de volgende keer ook een volle zaal verdient, omdat de show niet alleen op het moment zelf bevredigt, maar ook later met terugwerkende kracht tot de verbeelding spreekt.