Balthazar live: bombastisch en ragfijn

Eerlijk is eerlijk: het werk van de Belgische Indierockgroep Balthazar ken ik maar oppervlakkig. De band bevond zich altijd in de periferie van mijn muzikale interessegebied. Het was vooral het vooruitzicht van een concert dat me zondag 26 september naar TivoliVredenburg lokte. De Ronda was die avond tot de rand toe gevuld met mensen die overduidelijk gretig snakten naar livemuziek, zonder restricties en maatregelen. Zeker, bij binnenkomst moest je naast je ticket ook je coronapas laten zien, maar daarna was het als vanouds. De geur van zweet en verschraald bier, de lichaamswarmte van wildvreemde mensen: het was opeens weer in volle omvang terug, alsof het nooit anders was geweest.

In de zaal hing een ongewoon opgewonden sfeer. En na een hoop gespeelde zwaarmoedigheid van Whispering Sons, die het voorprogramma verzorgden, verscheen Balthazar op het podium van de Ronda.

De show die de band die avond neerzette was weergaloos in alle opzichten. Vanaf het eerste nummer (I want you) is er geen enkele terughoudendheid bij band of publiek. De Gentse formatie produceert een muzikaal en visueel spektakel dat je volkomen opslokt. Het is muziek die je onmogelijk afstandelijk kunt beschouwen. De begeesterde musici nemen je mee in een muzikale wereld die ze tot in haar diepste uithoeken kennen, met instrumentarium dat ze tot in de finesses beheersen. Muziek die tegelijkertijd bombastisch en ragfijn is. Balthazar liet het publiek soms heerlijk wegzweven op een wolk van baslijnen, beats en falsetto stemmen, maar er zat geen dood moment in de show. Ze hielden ons voortdurend bij de les.

De band heeft een stevige staat van dienst. Hun debuutalbum Applause uit 2010 bleek een schot in de roos en kon op waardering rekenen van zowel publiek als critici. Ook de daaropvolgende albums – Rats (2012) en Thin Walls (2015) – gooiden hoge ogen. De band won driemaal op rij de prijs voor beste album bij de Belgische Music Industry Awards. Het zwaartepunt lag deze avond bij het nieuwe album Sands, dat begin dit jaar verscheen. Veel nieuw werk dus, maar het publiek vrat het als zoete koek. Stampende ritmes, stevige rock, akoestische gitaren, een trombone en een viool: in de muziek van Balthazar vinden ze allemaal onderdak. Ze vormen samen een wonderlijk muzikaal soundscape waar je graag in wil verdwalen.

De climax school in het nummer Fever, afkomstig van hun gelijknamige plaat uit 2019. Daarin trok Balthazar alle registers open en toonde de band haar capaciteiten in volle omvang. In een trance – een prettige koortsdroom - werden we naar het einde van de show geleid. Een show die, ik kan het niet genoeg benadrukken, ongekend mooi was. Smaken verschillen, maar ik zou best de stelling willen verdedigen dat wie dit niet kan waarderen, geen smaak heeft.