Aziza Brahim, indrukwekkende woestijnvrouw
Aziza Brahim, indrukwekkende woestijnvrouw
Soms komen er in een jaar zoveel goede cd’s uit dat je er meer op één zou willen zetten in je jaarlijstje. Voor mij was 2012 zo’n jaar. Even heb ik overwogen om drie titels een gedeelde eerste plaats te geven: de geweldige derde cd van de Britse jazzrockers Get The Blessing, waarover op deze site op 8 oktober een stukje verscheen, de nieuwe van Donald Fagen, wat mij betreft zijn eerste soloplaat die dicht in de buurt komt van het geniale werk van Steely Dan uit de jaren zeventig, en het debuut van Aziza Brahim & Gulili Mankoo. Uiteindelijk heb ik toch gekozen. Niet voor OCDC van Get The Blessing, want die cd is (vrijwel) volledig instrumentaal en er kan toch geen enkel instrument tippen aan de menselijke stem. En ook niet voor Donald Fagen, want Sunken Condos is weliswaar in kwalitatief opzicht een enorme verrassing, maar het geluid borduurt wel duidelijk voort op eerder werk.
Mijn plaat van het jaar is dus Mabruk, het debuut van Aziza Brahim met haar band Gulili Mankoo, die bestaat uit muzikanten uit de Westelijke Sahara, Spanje, Colombia en Senegal. Aziza Brahim is een Sahrawi (woestijnbewoner), in 1976 geboren in een vluchtelingenkamp en nu woonachtig in Spanje. Haar belangrijkste thema is de strijd voor de onafhankelijkheid van het volk in de Westelijke Sahara. Zo gaat Sensación Del Tanque over de gevoelens van een vrouw die tijdens de oorlog in een Marokkaanse tank wordt afgevoerd. Geen vrolijke thematiek, maar desondanks klinkt haar muziek niet donker en soms zelfs feestelijk. En behoorlijk toegankelijk voor westerse oren. Daardoor is Mabruk niet alleen een eersteklas aanrader voor liefhebbers van ‘woestijnacts’ als Tinariwen en Bombino maar ook voor ieder ander die openstaat voor een ander geluid dan wat er via de gangbare kanalen tot ons komt.
Aziza op één, dus. Maar misschien grijp ik over een tijd wel veel vaker naar Old Fashioned van de rootsy singer-songwriter John Statz, of naar The Idler Wheel Is Wiser Than The Driver Of The Screw And Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do, de erg sterke nieuwe van Fiona Apple, die mijn jaarlijstje net niet haalden. Vijfentwintig jaar geleden draaide ik 77 van The Talking Heads immers oneindig veel vaker dan het in diezelfde tijd aangeschafte Ports Of The Heart van Jimmie Spheeris en inmiddels zijn de rollen volledig omgedraaid.
Jaarlijstjes zijn dus betrekkelijk. Jimmie Spheeris heb ik overigens indertijd ontdekt naar aanleiding van het jaarlijstje van OOR-recensent Roberto Palombit. Dat dan weer wel.
Wil je weten welke titels de medewerkers van Heaven in hun jaarlijstje hebben gezet? Lees de nieuwe Heaven, die op 12 december verschijnt.