Axel Flóvent: volgende generatie

Met slechts 300.000 inwoners haalt IJsland een ongekend gemiddeld aantal muzikanten per vierkante kilometer. Achter gelouterde namen als Sígur Rós en Ásgeir staat een nieuwe generatie alweer klaar, met in de voorhoede Axel Flóvent. Dit jaar verscheen zijn debuutalbum You Stay By The Sea. Ik bel hem hij in Berlijn, waar zijn vriendin woont.

Door Michiel van den Dorpel; foto Magnus Andersen
 
Axel Flóvent is pas 23, geboren in het IJslandse vissersdorp Husavik. Als kind dankzij The Beatles al vastbesloten dat hij in de muziek zou gaan. Zijn gedrevenheid deed bij zijn moeder het idee post vatten dat hij autistisch was. Tijdens perioden in Amsterdam en Bristol maakten inzinkingen hem duidelijk dat hij niet buiten IJsland kon, zijn natuurlijke habitat die zijn mysterieuze indie folkliedjes doorlopend weerspiegelen.

Hoe was je jeugd?
“Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vier was. Mijn vader is gitaarverzamelaar en gaf me mijn eerste gitaar op mijn negende. Voor gitaarles was ik te ongeduldig. Ik stopte ermee, leerde akkoorden van mijn oom en speelde al gauw AC/DC-nummers. Niet lang daarna begon ik mijn eigen liedjes te maken, ik brabbelde de verzonnen teksten. Toen ik tien was, verhuisde ik met mijn zus en moeder naar Denemarken. Mijn moeder haalde me over klassieke gitaarles te nemen. Dat heb ik vijf jaar volgehouden, wat me later veel heeft gebracht.
Als puber, terug uit Denemarken, was ik een beetje vreemd: enerzijds de clown van de klas, anderzijds een loner. Ik was niet goed op school en had veel aandacht nodig. Ik had weinig vrienden en spendeerde mijn tijd naast de muziek aan gamen en tekenen, het eerste waarvoor ik ooit complimenten kreeg.”

Waar luisterden je ouders naar?
“Bij ons kwam van alles langs: Eagles, powerpop zoals Foreigner, eighties… mijn vader hield van blues en gitaarmuziek, zijn favoriet was Eric Clapton. Als jonge tiener vond ik dat helemaal niks, maar later was ik er gek op.”

Wanneer wist je dat je muzikant wilde worden?
“Op school, toen ik nog maar elf was, trad daar een Beatles coverband op, mijn eerste live ervaring en een cruciaal moment. Ik raakte geobsedeerd door de muziek van de Beatles, kocht alle albums en leerde alle liedjes. Maar mijn muzieksmaak ging alle kanten op, van Beatles naar Iron Maiden, van emo tot pop. Later luisterde ik naar bands als Jimmy Eat World en Death Cab For Cutie. Vanaf het moment dat ik begreep wat indie inhield, wist ik waarop ik me wilde focussen.”

Had je het idee dat de muziek je toekomst kon zijn?
“Ja, al zei mijn moeder altijd dat je geen geld kon verdienen met muziek. Vanaf dat ik terugkwam uit Denemarken had ik als dertienjarige één doel en dat was mijn muziek uitbrengen. In de zomer had ik een baantje om te sparen voor opnameapparatuur. Ik was altijd bezig met de volgende stap: betere apparatuur, beter schrijven, betere opnametechniek. Ik hield niet op alle technieken onder de knie te krijgen. Mijn moeder dacht dat ik autistische neigingen had, zo’n enorme focus op muziek had ik. Intussen waren mijn leeftijdsgenoten buiten aan het voetballen. Ik had nog wel wat tijd voor andere dingen. Ik ben altijd met kunst bezig gebleven. Ik tekende strips en maakte gekke video’s met vrienden, gewoon voor de grap.”

En toen, op je zestiende, de kunstacademie. Waarom geen muziekopleiding?
“Ik vond dat ik de muzikale kant al meester was. Ik voelde dat ik aan de creatieve kant nog kon groeien, waar de muziek uiteindelijk ook baat bij zou hebben. Sowieso zou de muziek altijd de driver van mijn ambitie blijven.”

Welke kant wilde je op?
“Ik had altijd muziek gemaakt voor een band. Dat veranderde toen ik meer naar indie ging luisteren en besefte dat ik een soloartiest wilde zijn, met mijn eigen muziek. Aanvankelijk was Neil Young mijn inspiratiebron, ik ging steeds meer de kant van indiefolk en americana op. Ik wilde mijn eigen versie maken. Ik was zestien toen ik het aandurfde een ep op SoundCloud te zetten. Het was de eerste keer dat ik aandacht kreeg. Tussen mijn zestiende en mijn negentiende ontwikkelde ik mijn sound verder en bracht ik nog twee ep’s uit, zonder veel ruchtbaarheid.” 

Je succes kwam in 2016 met de ep Forest Fires, inmiddels goed voor 40 miljoen streams op Spotify.
“Ik was daar eigenlijk nog niet klaar voor. Er volgden veel optredens op Europese festivals en deelname aan South By Southwest. Maar hoe meer het groeide, hoe meer het me tegenstond. Ik was meer bezig met de mensen om me heen dan met mijn ambacht. Er werden plannen voor me gemaakt waar ik niets voor voelde. Mijn visie begon te vervagen. Ik begon te betwijfelen of ik ooit nog eens iets beters dan Forest Fires zou kunnen maken. Het was overweldigend, en toen ik heb aan de handrem getrokken.
Ik had een contract met Sony getekend en besloot in Nederland te gaan wonen. Het idee was veel mensen te leren kennen en muziek te maken zoals ik daarvóór had gedaan: terug naar de oorsprong en experimenteren. Dat lukte deels. Ik maakte daar de ep Quiet Eyesmaar voelde me eenzaam en raakte in een depressie. Na anderhalf jaar verruilde ik Nederland voor Bristol in Engeland, om dichter bij mijn management te zijn. Daar nam ik Youthful Hearts op, dat ik in Amsterdam had geschreven. Na een grote tour eind 2018 kreeg ik weer een inzinking, waarop ik besloot definitief terug te gaan naar IJsland.”

Je eerste album is nu uit. Wat is de betekenis van de titel You Stay By The Sea?
“De woorden komen van de openingstrack. Het is een metafoor voor de rust en stilte als je op de juiste plaats bent. Ik was ontheemd als een toerist toen ik probeerde die rust te vinden op een clichématige manier. Uiteindelijk vond ik mezelf terug toen ik weer thuis was, bij mijn familie en vrienden.”

Heeft het album een thema?
“Muzikaal gezien is het de catalogus van mijn muziek tot nu toe, mijn soundscape. Ik begon met de vraag: hoe zou mijn ultieme album er uitzien? Wat me interesseert is de verbinding tussen mensen en de emoties daarin. Ik analyseer mijn gevoelens en verwerk die in mijn songs. Het gaat vaak over relaties, liefde, problemen. Wat is goed en wat niet? Ik zoek diepgang en probeer met mijn verhalen te verbinden. De essentie zit in al die kleine dingen waarmee we elkaar aantrekken. Die details probeer ik in mijn muziek en verhalen over te brengen. Het mooiste is als ik van mijn luisteraars hoor dat ze er moed uit putten. Dan denk ik dat ik toch iets goed doe met mijn muziek.”

Wat zijn je favoriete nummers?
“Tourist gaat over de reis die ik heb gemaakt om erachter te komen wie ik ben. Nu weet ik dat ik van reizen houd maar altijd terug zal komen naar de bron. Maar ik heb ook een zwak voor Fall Asleep, dat als het ware tot me kwam vanuit een andere wereld. Het voelt alsof ik het niet heb geschreven. Dat geeft wel een bijzondere emotie.”

Wat is de boodschap in je muziek?
“Ik twijfel altijd of mijn boodschap goed genoeg is. Het is gemakkelijk om te zenden, maar ben ik zelf wel goed genoeg? Ik ben een piekeraar en moet mezelf telkens moed inspreken, zoals: maak het jezelf niet zo moeilijk.”

You Stay By The Sea van Axel Flóvent verschijnt via V2.