Uw ervaring op deze site wordt verbeterd door het gebruik van cookies.
× Sta cookies toe Meer informatie

Recensie

Tekst: Roeland Smits
wo 26 maart 2025

Amy Helm - Silver City

Recensie

Sun Records

Amy Helm was al veertig toen ze als soloartiest debuteerde met Didn’t It Rain (2015). Voordien was ze actief binnen (ze was één van de oprichters) het alt.country collectief Ollabelle en als lid van de begeleidingsgroep van haar vader, de legendarische Levon Helm, drummer/zanger van The Band. Je kunt haar dus gerust een veteraan noemen, zij het een veteraan met slechts vier platen op haar naam: na haar debuut volgden This Too Shall Light (2018) en het door Joe Henry geproduceerde What The Flood Leaves Behind (2021). Vorig jaar verscheen opvolger Silver City al in de VS. En hoewel het album nog steeds niet in Europa is uitgebracht, is het – net als zijn voorgangers – opnieuw zo indrukwekkend dat het ook hier onder de aandacht gebracht verdient te worden. Haar grootste troef is ook op dit album weer de superieure combinatie van soul, country en gospel die ze brengt met een uit duizenden herkenbare, soulvolle en wat gruizige stem. Het geluid van Silver City is groots en ruimtelijk, alsof het album in een kathedraal is opgenomen, wat goed past bij Helms af en toe jubelende uithalen, bijvoorbeeld in het titelnummer. De begeleiding is spaarzaam: gitaar, toetsen (vooral hammondorgel is bijzonder effectief), percussie en bas, met hier en daar ook blazers of een banjo (Hwy 81). Bijzonder is Love Supreme, het openingsnummer. We horen Helm haar gitaar en wat stemmen die zachtjes neuriën. Van daaruit ontstaat een ontroerend, intiem maar toch krachtig lied dat je al bijna naar adem happend achterlaat. En dat geldt eigenlijk voor alles wat volgt. Je hebt van die albums die hun geheimen slechts langzaam prijsgeven en die je dus echt een paar keer moet horen. Zo’n album is Silver City niet. Helm smijt pats boem haar hele emotionele hebben en houden in je gezicht: hier, doe er maar wat mee. Silver City is een album waarvan je hoopt dat het doorgaat en doorgaat en als het dan toch afgelopen is, wil je het direct weer draaien. En nog een keer, en nog een keer. Zó mooi is het. Om Amy Helm te citeren uit Amen Anyway: hallelujah, hallelujah, amen!
 
Roeland Smits