Aftellen tot Take Root 2024

Leuker nog dan naar hun platen luisteren vind ik het musici in levenden lijve te zien en te horen. En dan het liefst in kleine tot middelgrote zalen. Dat ik de Ziggo Dome nog nooit van binnen heb gezien is geen snobisme. Om in legertermen te spreken zie ik graag ‘het wit van hun ogen’. Ik wil er echt bij zijn.

Tekst: Eddie Aarts
 
Grote festivals laat ik om diezelfde reden ook vaak aan me voorbijgaan. De anders opgezette ‘indoorvarianten’ die her en der in het land plaatsvinden, vind ik echter een feest. Het zijn feitelijk ‘gebundelde clubshows’ en de programmering biedt in de regel een mooie mix van publiekstrekkers en minder bekende (nieuwe) namen. Vooral aan die laatste categorie besteed ik er de meeste tijd. Véél zien is daarbij geen doel: concerten hebben ook in het iets compactere (festival)format een kop en een staart. En dus, en dat is mogelijk mijn afwijking, kijk ik ze van begin tot eind, tenzij de artiest me halverwege een set nog nauwelijks heeft kunnen boeien. Die insteek vraagt soms lastige keuzes, maar wie breed geïnteresseerd is kent dat euvel uiteraard en het zegt veel over het niveau van de programmering.
 
Wie na deze ongevraagde ontboezemingen nog steeds leest, heeft vast zijn of haar eigen, mooie of bijzondere herinneringen aan concerten tijdens Blue Highways, Roots of Heaven, Crossing Border, het Rotterdam Bluegrass festival, Ramblin’ Roots en uiteraard… Take Root, waarvan de 26e editie op 2 november plaatsvindt.
 
Net als enkele Heaven-collega’s reis ik al een flink aantal jaren naar Groningen en zoals elk jaar verheug ik me er enorm op. Aftellen geblazen dus. Nog een goeie week voorpret, waarin het mooi tijd is om nog uit te vlooien wat sommige acts te bieden hebben en alvast te piekeren welke combinaties dat vermaledijde blokkenschema mogelijk maakt. Wellicht overweeg je ook te gaan of ben je jouw keuzes ook al aan het maken. In het eerste geval kan ik eenieder geruststellen: er zijn nog tickets. Ik kijk natuurlijk wel linker uit dan je te overreden te gaan, laat staan me te bemoeien met de ‘dagroute’ volgende week zaterdag. Maar zoals je van Heaven mag verwachten, zijn we enthousiast en informeren we maar wat graag als het om goeie, opmerkelijke of uitdagende acts gaat.
 
Daar zijn we, wat Take Root betreft, al mee begonnen. Een paar klikken hiervandaan vindt u een uitgebreid artikel van collega Steven Walter over de opmerkelijke gospel- en soulmuzikante Kyshona. In de kersverse editie van Heaven staat onder meer een interview van Jos Schuring met Mary Gauthier. Die laatste mogen we rekenen tot de ‘grotere namen’, van deze editie, net als als Howe Gelb’s Giant Sand en Iron & Wine. Hun voorman Sam Beam verzorgde samen met Jesca Hoop in 2016 een memorabel concert tijdens Take Root, maar het is mooi hem mét zijn band – voor het eerst sinds vijf jaar – weer in het land te hebben.
 
Een paar andere artiesten op het affiche zijn hard op weg net zulke klinkende namen te worden. Fantastic Negrito bijvoorbeeld. Zijn bizarre levensloop en uitgesproken maar doordachte standpunten maken de hem werkelijk uniek en met zijn eclectische maar op zwarte muziekstijlen gefundeerde, opwindende oeuvre is hij natuurlijk dé man om Take Root – in de foyer – af te sluiten. Net zo eigenzinnig en volop in the picture is zijn landgenote Jessica Pratt. Met haar vierde album Here In The Pitch gooide de Californische singer-songwriter eerder dit jaar hoge ogen. Het beste uit de Britse én Amerikaanse folk-traditie weerklinkt steevast in haar altijd wat mystieke werk, maar ook iemand als Brian Wilson blijkt een groot inspirator. Ze mag ongetwijfeld op een volle zaal rekenen, al is ze wel – zoals Lisa O’Neill in 2023 – de ‘je-houdt-er-van-of-je-houdt-er-niet-van-stem’ van dit jaar.
 
Maar juist die verschillen illustreren perfect hoe breed de Groningse programmeurs durven te denken. Dat is ook verstandig wat de toekomst van het festival betreft, want als ik het niet mis heb probeert men – zonder de oorspronkelijke, ruime formule van het festival ernstig op te rekken – wel degelijk ook nieuwe generaties muziekliefhebbers te verwelkomen. Een act die wat dat betreft wel eens hoge ogen kan gooien is de Canadese groep Wild Rivers, die deze editie aftrapt. Ze braken door dankzij Spotify en mogen aan de andere kant van de oceaan al op een groot publiek rekenen dat hun materiaal, zonder dat daar hits tussen zitten, door en door kent. Dat is poppy maar duidelijk beïnvloed door de allerbeste folk- en countryrockacts uit de jaren zeventig. Met de fijne stemmencombinatie van zangeres Devan Glover en zanger Khalid Yassein, die beiden leads voor hun rekening nemen, heeft Wild Rivers bovendien een ijzersterke voorhoede in huis.
 
Echte fijnproevers vind je tijdens Take Root steevast in de Basement en de Binnenzaal. In beide ruimtes wordt het maximaal toegestane aantal bezoekers nu eenmaal wat sneller bereikt en dus zorgt menigeen dat hij al vóór zijn favoriet aantreedt ter plekke is. Dat zal nu niet anders zijn, want er valt veel moois te vinden. De meest onversneden country en rootsmuziek bijvoorbeeld, van de uit Civil Wars afkomstige John Paul White, Wayne Graham (dat is een band!) en storyteller eersteklas Dalton Mills. Wie voor vlijmscherpe én dolkomische inhoud gaat en niet eenkennig is waar het muzikale kaders betreft, moet Abe Partridge niet laten lopen. Wanneer zijn optreden ook maar half zo intrigerend en expressief is als zijn platen, valt daar veel te genieten.

Op de kleinere podia vinden we ook de eerdergenoemde Kyshona en zangeres Miranda Solberg alias Louien, wiens eigentijdse Scandinavische folk (net als de muziek van Wild Rivers) vooral bij een relatief jong publiek al een poosje in beeld is. En wat te denken van de al even jeugdige Muireann Bradley? Er lijkt een oude ziel te huizen in dit onwaarschijnlijk getalenteerde, 17-jarige Ierse bluesgitaarwonder dat oerstijlen in de vingers heeft alsof ze wekelijks met een tijdmachine naar muziekles tussen de katoenvelden van een eeuw geleden is gereisd.
 
Hurray For The Riff Raff, de fantastische band rond Alynda Segarra geldt natuurlijk als een van de interessantste in het genre en blijft zich gestaag ontwikkelen. Het optreden tijdens Take Root is de enige gelegenheid ze in Europa te zien. In het rijtje eerder genoemde headliners ‘vergat’ ik deze toppers echter bewust even. Ze waren namelijk al eerder (in 2017) te gast op Take Root. Datzelfde geldt voor Tyler Ramsey, die in 2019 in de kelder intiem zijn wonderschone eerste soloplaat introduceerde. Onlangs verscheen het even prachtige New Lost Ages. Zijn ex-groepsmakkers van Band of Horses vergaloppeerden zich vorig jaar naar mijn smaak een beetje in een te eendimensionale harde set. Het moet raar lopen wil Ramsey niet voor een genuanceerder uurtje kwaliteitsmuziek zorgen. Ook Wilco-leden Pat Sansone en John Stiratt keren terug naar het podium van de Grote Zaal, maar als ditmaal als onderdeel van Big Star Quintet, een ‘supergroep’ waarin we verder oorspronkelijk groepslid Jody Stephens, Chris Starney (The dB’s) en Jon Auer (The Posies) aantreffen. Hun show, waarin het monumentale, precies vijftig jaar geleden verschenen Big Star-album Radio City centraal staat, is op papier natuurlijk nu al een van de bijzonderste van de dag.
 
Volop lastige keuzes dus ook dit jaar, maar gelukkig geen verkeerde. Veel plezier!

TakeRoot vindt zaterdag 2 november plaats in de Oosterpoort in Groningen. De optredens vangen aan om 16 uur en gaan door tot middernacht. Zie de site voor meer informatie en tickets.