Albums van week 41

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement en mis geen nummer!

Roots/Folk
Danny O’Keefe – Looking Glass & The Dreamers
En daar verrast mijn muzikale held Danny O’Keefe - bekend van liedjes als de vaak gecoverde klassieker Good Time Charlie’s Got The Blues, het door Jackson Browne vertolkte The Road en het met Bob Dylan samengeschreven Well, Well, Well - met Looking Glass & The Dreamers. Een schitterend spiritueel melancholisch conceptalbum over het lot van de Nez Perce-indianen. Het lijkt met afstand O’Keefe’s beste plaat sinds zijn glorietijd in de jaren zeventig.
 
Rock/Pop
Sufjan Stevens – The Ascension
Op The Ascension combineert Sufjan Stevens zijn kamerpop-, electro- en singer-songwriter-persoonlijkheden voor wat misschien wel zijn meest complete plaat uit zijn oeuvre genoemd kan worden. Typisch genoeg heeft dat geleid tot een album dat klinkt alsof het in de jaren tachtig gemaakt had kunnen zijn. Het zou me dan ook niet verbazen als het zijn meest succesvolle plaat tot nu toe zou worden.
 
Blues/Soul/Jazz
Róisín Murphy – Róisín Machine
Met Róisín Machine geeft de Ierse ex-Moloko-frontvrouw Róisín Murphy weer een heerlijk eigenwijs en sensueel muzikaal visitekaartje af dat verder gaat waar ze zelfs met Moloko nooit geweest is. Een unieke mix van electro, dance en pop, is het knap hoezeer Murphy in zo’n druk bevolkt genre toch zo’n eigen gezicht weet te tonen, dat ook na 25 jaar heel slijtvast blijkt te zijn.
 
Wereld
Manfredo Fest – Brazilian Dorian Dream
Hij is een kleine 25 jaar geleden overleden, de Braziliaanse toetsenist, componist en bandleider Manfredo Fest, en was mij geheel onbekend totdat deze reissue mij onder ogen kwam van zijn album Brazilian Dorian Dream uit 1976. Door de woordloze zang van Roberta Davis doet het in eerste instantie enigszins denken aan het werk van de Braziliaanse zangeres Flora Purim, maar Fests muziek is een stuk krachtiger, minder zweverig en koerst meer richting Braziliaanse jazzrock.