Bywater Call

In thuisbasis Toronto en omstreken staat Bywater Call al aardig op de kaart. Ook in Europa geldt de rootsband amper drie jaar na oprichting als een bescheiden sensatie sinds hun bezoek begin dit jaar. Live blijkt het zevenkoppige gezelschap namelijk nog beter dan hun vorig jaar verschenen bovenmodale titelloze debuutalbum deed vermoeden. Ze zouden een van de attracties zijn op Moulin Blues op 1 en 2 mei in Ospel.

Door Marcel Haerkens 
 
Een goede bandnaam bedenken had aanvankelijk meer voeten in de aarde dan de muzikale richting uitstippelen, stelt zangeres Meghan Parnell vast. Gitarist David Barnes en zij werken al lang samen. “We vertoeven als het even kan in New Orleans, onze favoriete stad. Vooral de wijken Bywater en Marigny, vlak bij het French Quarter, hebben onze voorkeur, want daar gebeurt het allemaal. Het bruist er van muziek en kunst in alle soorten en maten. Het voelt daar als thuis komen, een archetypisch fenomeen dat we allemaal in ons collectieve onderbewustzijn meedragen. Vooral om de veelsoortigheid aan muziekstijlen als blues, jazz, funk en gospel vonden we Bywater de naam die exact representeert waarvoor we staan. Helaas bleek onder die naam al een band actief, dus hebben we er Bywater Blues Band van gemaakt. Dat dekte weer niet helemaal de lading van wat we te zeggen hadden. Uiteindelijk hebben we er Bywater Call van gemaakt. De roep van New Orleans als het ware, mooi toch?”
 
Levensvervulling
 
Parnell heeft ruim vijftien jaar in de filmindustrie gewerkt en hield zich voornamelijk bezig met distributie, marketing en pr. “Een gewone baan, niet bepaald een levensvervulling. Mijn hart heeft altijd bij de muziek gelegen. Naast mijn baan heb ik dan ook in allerhande groepen gezongen en aan diverse projecten meegewerkt. Samen met Dave heb ik op een gegeven moment definitief gekozen voor een bestaan als muzikant. We speelden lange tijd samen in Parkside Drive, een coverband voor bruiloften en andere feesten. Dat was puur voor brood op de plank en ervaring opdoen. Daarnaast schreven we samen aan eigen repertoire. Goochelen met ideeën, nachtenlang praten over en luisteren naar inspiratiebronnen, onze technieken verfijnen. David is een fantastische gitarist en ik heb een vrij rauwe stem. Dat completeert elkaar goed, zeker als je zoals wij een voorkeur hebt voor zuidelijke soul en blues.”
 
Zo begon langzamerhand iets moois te ontstaan. Zo’n drie jaar geleden hakten ze de knoop door en richtten ze Bywater Call op met toetsenist Alan Zemattis, bassist Mike Meusel en drummer Bruce McCarthey. “Maar er ontbrak nog iets. We wilden een vollere sound en dan kom je, onze muzikale voorkeuren indachtig, al gauw uit bij een blazerssectie. Dat was een unanieme en heel snelle beslissing. Zo zijn een kleine twee jaar geleden trompettist Stephen Dyte en saxofonist Julian Nalli erbij gekomen.”
 
Echtpaar
 
In het begin is het gezelschap vaak in één adem genoemd met Tedeschi Trucks Band. Dat verwondert Parnell niet. “Drijvende kracht achter beide bands is een echtpaar en ook qua stijl zijn er genoeg overeenkomsten. Tedeschi Trucks Band is overduidelijk een inspiratie voor ons geweest. Zij hebben echter dubbel zoveel bandleden, hun sound lijkt per album van kleur te verschieten, en ik speel geen gitaar zoals Susan Tedeschi. Zo kan ik me volledig op de zang concentreren. Mijn grote voorbeelden zijn Otis Redding en Janis Joplin. Voor The Black Keys of Alabama Shakes mag je me ook elk moment wakker maken. Tot nu toe waren Dave en ik, een enkele keer met inbreng van derden, verantwoordelijk voor de songs. Maar we willen de rest van de band er meer bij betrekken. Het echte groepsgevoel. Het is nu al zo dat de anderen zowel in de studio als live partijen invullen. Vooral Julian en Alan komen met goede ideeën, dus dat gaan we zeker verder uitwerken.’
 
Persoonlijk
 
Van meet af aan was Parnell verantwoordelijk voor de teksten en dat blijft zo – zij moet ze per slot van rekening overtuigend voordragen. “Er is eigenlijk ook nooit een discussie over geweest of ik dat sowieso wel kon. Achteraf zie ik dat ik sommige aspecten wel wat anders had moeten aanpakken. Wat ik voor het debuut optekende, lag soms veel te dicht bij me. De nieuwe dingen omvatten doorgaans meer. Niet dat ik me schaam mezelf bloot te geven, maar ik wil dat ons publiek zichzelf kan herkennen in wat ik zing en ik heb het idee dat dat er wel eens bij inschoot. Neem Nightmare, dat lang op de plank lag en dat we pas na veel mitsen en maren hebben herschreven op advies van Darcy Yates, die de plaat produceerde met Renan Yildizdogan, eigenaar van Gypsy Soul Records. Het gaat over slaapparalyse, een aandoening waar ik zelf jarenlang aan heb geleden. Vlak voordat je in slaap valt of wakker wordt, zijn je spieren even verlamd. Je gaat er ook van hallucineren. Het is een heel beangstigend gevoel maar het fenomeen intrigeert me. Ik vind het een van de beste songs van het album, al vraag ik me tegelijkertijd af of ons publiek zich ermee kan vereenzelvigen. Ik streef ernaar mijn teksten universeler te maken want persoonlijk is toch iets anders dan particulier, snap je? Misschien waag ik me zelfs aan wat pittige politiek getinte statements.”
 
Enthousisame
 
Ondertussen is Bywater Call na enkele maanden touren door Europa aan deze kant van de oceaan een bescheiden sensatie. Dat verbaast Meghan Parnell nog steeds. “Heel bijzonder hoe bijna elke avond de zalen vollopen. En dan dat overweldigende enthousiasme van het publiek. Ik denk niet dat dit een buitenlandse band in Toronto zo gauw zou overkomen. Daar zijn ze geneigd wat langer de kat uit de boom te kijken.”
 
Begin mei is het gezelschap alweer terug in Nederland voor onder meer het Moulin Blues Festival. Parnell verheugt zich daar zeer op. “Ik heb er veel positiefs over gehoord, we laten ons verrassen. Het wordt een drukke tijd. Meteen daarna vliegen we terug naar Toronto, want in Canada spelen we in juni op een aantal grote festivals. Vervolgens gaan we voor het eerst op tournee door de Verenigde Staten. Weet je dat we daar nog nooit hebben opgetreden? Benieuwd hoe de mensen er op onze muziek reageren. Misschien vinden ze er geen bal aan. Ondertussen schiet het schrijven van nummers voor ons tweede album goed op. Die kunnen we dan meteen live uitproberen. We hebben al drie verse songs op de setlist die goed worden ontvangen. Als het een beetje meezit hebben we eind dit jaar genoeg materiaal om de studio in te gaan. Ik kan haast niet wachten. Liever vandaag dan morgen.”